Een mooie nazomerse ochtend, het is warm buiten. We wandelen met een klein groepje van zes mensen in het bos vlakbij het Keelven. In tweetallen wordt er gedeeld over een verlieservaring die ieder persoonlijk heeft meegemaakt. Soms wordt er gehuild, soms wordt er gelachen. Onderweg komen we symbolen tegen in de natuur. Zo staat er een heel grote naaldboom, waar je onder zou kunnen schuilen, voor zon of voor regen of voor een veilige knusse plek. Het kleine bloeiende heideplantje, een dennenappel of een libelle, momenten van ontmoeting met de natuur die van betekenis kunnen zijn tijdens een symbolenwandeling.

Rustig en met aandacht lopen we. Dan rusten we even uit bij een bankje bij een ven. De deelnemers vertellen wat ze zijn tegengekomen en wat hun aandacht heeft getrokken. Eén van hen deelt dat alweer een aantal jaren geleden haar vader is overleden. Zij ging altijd met haar vader de natuur in. Haar vader had de handen op de rug en liep dan samen met zijn dochters rustig en zeker. Net voordat we bij het bankje kwamen, kwam deze herinnering zo sterk terug dat de tranen konden stromen. Eén ding tijdens hun vele uitstapjes in de natuur, kwam altijd terug: ze raapten altijd het zwerfafval op onderweg en gooiden dat aan het eind van de wandeling weg.

De wandeling voert ons verder en uiteindelijk komen we weer uit bij het beginpunt. De vrouw komt naar mij toe. Ze heeft op de laatste honderd meter een leeg blikje gevonden, zwerfafval. Voor haar maakt dit de cirkel rond zegt ze met een stralende lach….