Hij speelde als kleine jongen bij het Oude Maasje in de buurt van zijn huis. Meestal was hij daar als de zon scheen. Ouder geworden hield hij van deze plek met heel veel fijne herinneringen. Daarom was het zijn wens dat een deel van zijn as daar wordt uitgestrooid.

Twee jaar na zijn overlijden, op zijn sterfdag, rijden we met zijn drieën naar ’t Oude Maasje. De hond, zijn trouwe viervoeter is er ook bij. Het weer is een beetje guur, het waait behoorlijk, maar het is wel droog. Hij had het voor zijn overlijden helemaal uitgedacht. Een klein houten vlotje met daarop een kaarsje, zijn favoriete pet, paarse roosjes en een klein engeltje van stof en dan natuurlijk een deel van de as. Een goede vriend van hem heeft een klein vlotje gemaakt van hout uit zijn schuur. Er op heeft hij een houten kokertje gemaakt waar de as in kan.

Met zijn drieën zetten we alles klaar bij de oever van het Oude Maasje. We hebben een paar muziekstukken die via de kleine geluidsbox zullen klinken, er is een gedicht en nog een tekst. De wolken laten hier en daar zonnestralen door. We voeren een korte ceremonie uit en muziek klinkt. Het vlotje met de as krijgt een laatste duwtje en gaat het water op waar de wind vrij stevig naar rechts waait. Terwijl de muziek doorklinkt zien we het vlotje kleiner worden. De zon komt door, ontroering wordt voelbaar. Door de wind zijn er kleine golfjes op het water. Er ontstaat een schittering van licht, ongekend prachtig. En het vlotje met de as …. gaat alsof er geen wind en geen stroming is, in één rechte lijn helemaal naar de overkant….. Een klein wonder???

foto: Ans Ketelaars