Ze was drie toen haar vader plotseling stierf en acht toen haar moeder stierf na een ziekbed. Het was in de jaren vijftig van de vorige eeuw. Er werd haar verteld dat er iets heel ergs was gebeurd en dat ze zich vooral netjes moest gedragen tijdens de uitvaart. Het leven ging daarna ‘gewoon’ door zonder dat er over haar ouders of hun gemis werd gepraat. Er kwam een huishoudster in huis die voor de kinderen zorgde en een knecht, die zorgde voor de boerderij. Het is nogal wat om je ouders op zo’n jonge leeftijd te verliezen. Je beleeft op zo’n jonge leeftijd de periode van doodgaan en uitvaart als in een roes. Zijn er nog herinneringen van de periode dat je je ouders nog om je heen had?

Voor deze mevrouw mocht ik een speciale herdenking voor haar ouders vormgeven. Heel bijzonder was dat ook haar oudere zus en haar broers aanwezig wilden zijn en een actieve rol vervulde met woorden en muziek. Het was een muzikale familie. Ik bedacht voor elk lid van het gezin een toon. De ceremonie bouwde zich op rondom het verhaal van de twee ouders. Naar aanleiding van de anekdote hoe ze elkaar hadden leren kennen klonken er twee tonen. Het verhaal ontvouwde zich en steeds werd er een toon toegevoegd, zodat er zes tonen mochten klinken als een akkoord.

Er was ruimte voor stilte en voor een liedje wat vroeger in dit gezin vaak werd gezongen. Op het eind klonken er vier tonen samen; een krachtig slotakkoord. Tijdens deze ceremonie waren er tranen, tranen die al 70 jaar niet waren gevloeid, maar nu mochten stromen bij het voelen van de liefde.