Als je aan het eind van je leven bent gekomen dan kijken we vaak terug. Het is een moment van reflectie. Waar ben je trots op? Waar heb je spijt van? Hoe gaan mensen mij herinneren? Wat heb ik geleerd? Dit zijn allemaal vragen die je jezelf kunt stellen of die anderen aan je kunnen stellen als het leven naar het einde gaat. Meestal weten we niet wanneer we het leven los gaan laten. Bij een diagnose van een terminale ziekte, een euthanasiewens of bij hoge leeftijd is het meestal wel duidelijker dat het leven binnen niet al te lange tijd losgelaten gaat worden.

Graag raak ik (al) betrokken in deze fase. Ik leer graag de mens bij leven kennen, zodat ik het laatste stukje van de levensweg (al) een stukje mag meewandelen. Er is vaak zoveel wijsheid maar ook verborgen verdriet, rouw of pijn die juist in deze laatste levensfase gehoord en geheeld mag worden. Een levenseinderitueel kan hierin helpend zijn.

Mijn begeleiding is zowel voor de naasten als voor degene in de laatste levensfase. Het is niet de kunst om de juiste antwoorden te vinden, maar om de juiste vragen te stellen…. Samen gaan we op pad. Wat is er (nog) nodig om goed het leven los te laten. Een levenseinderitueel kan hierin helpend zijn. Vroeger werd bij de katholieken vaak de ziekenzalving gedaan voordat iemand stierf, dat is ook een soort levenseinderitueel. Dit kan ook los van religie, een voorbeeld van een levenseinderitueel kan zijn dat er verbindende cirkel om degene die gaat sterven wordt gemaakt. Dit kan door elkaar de hand te reiken, maar dit kan ook met een lint. Met passende muziek, een gedicht of eigen tekst kan de liefde voor die ander letterlijk worden uitgesproken en worden gevoeld. Liefde die vergeeft, liefde die bedankt, liefde die oneindig is.

Ik sta open voor elke levens- en geloofsovertuiging. Elke situatie vraagt om iets anders. Mijn begeleiding is dan ook nooit van te voren vast te stellen. Ik ben er voor jou/jullie en in het moment kan ik een stukje meewandelen op jouw/jullie pad. Ik luister graag naar je.