Ik gaf het sieradenzakje met 2 ringen aan de dochter. En terwijl ze de ringen eruit haalt, zucht ze. ‘Oh ja, dat was mama’s lievelingsring, ze heeft hem zelf ontworpen. Hij heeft een paar van die liggende achten aan elkaar. Voor haar was dat een prachtig symbool.’ Het is een symbool van oneindigheid, de lemniscaat. Terwijl we praten over de invulling van een informele, intieme afscheidsdienst, besluiten we om dit symbool te gebruiken. De locatie van de ceremonie is een oud, knus protestants kerkje. De fair coffin, een soort kartonnen kist, waarin de overledene komt te liggen, zal in het midden op de vloer staan, met alle bloemen er omheen.

De overledene was een puur mens en haar kinderen kennen haar niet anders dan dat ze alle groente restjes composteerden. Ze had ook altijd gezegd, ‘gooi mij maar op de composthoop’. Een eenvoudige kartonnen kist past dus helemaal in dit gedachtengoed. We zitten met zo’n 35 mensen om de overledene; op de kist staan allemaal waxinelichtjes in de vorm van de lemniscaat. Tijdens de ceremonie steekt iedereen die er is een waxinelichtje aan, zodat er vele kaarsjes branden boven op haar.

Het voelt kwetsbaar en ook zo troostend. Alle lichtjes in de vorm van het symbool, dat de moeder zo mooi vond. We voelen verbondenheid door de kaarsjes, door het symbool en door de intieme setting van de cirkel rondom haar heen…