Er komen helaas steeds meer mensen met dementie. Voor zowel de mens die deze akelige ziekte krijgt als de naasten is het een moeilijk en intens proces. Je begint al met afscheid nemen als de diagnose wordt gesteld. Steeds weer moet je afscheid nemen van iets wat niet meer gaat, wat je niet meer weet (of wat hij/zij niet meer weet). En toch blijft het gevoel. Het is niet gemakkelijk om het te zien of te herkennen, maar dat gevoel van liefde en verbondenheid blijft in tact. Het weten dat dat er is, kan een troost zijn voor beide kanten.

Moeder (93) was een paar uur geleden overleden in het hospice. Vader (94) was een aantal jaren opgenomen in een verzorgingshuis vanwege dementie. Zoonlief was even naar het ouderlijk huis om papieren te zoeken en het nieuws van het overlijden van zijn moeder te laten bezinken. Als de telefoon gaat en hij opneemt hoort hij zijn vader en zijn vader herkent de stem van zijn zoon. “Ze is dood hè”, zegt zijn vader. Niemand had hem nog iets verteld, het nieuws was nog niet doorgeseind naar het verzorgingshuis. Ze waren 66 jaar getrouwd. Waar hersenen misschien niet alles meer weten, is het gevoel nog wel heel sterk.