Meneer speelde zelf verschillende toetsinstrumenten. Hij hield van deze muziek en was een behoorlijk bedreven muzikant. In bepaalde periodes van zijn leven speelde hij veel, in andere daarentegen veel minder of zelfs niet. In de periode na het overlijden van zijn vrouw, bleef hij achter met twee kleine kinderen. Toen speelde hij niet. Later toen de kinderen tieners waren pakte hij zijn instrumenten weer op. De muziek was zijn uitlaatklep. Waar hij minder goed was in woorden, was hij een virtuoos op de toetsen, vooral op de accordeon.

Zelfs tijdens het begin van zijn ziekte dementie kon hij nog spelen, maar helaas moest hij, naarmate de ziekte verder vorderde, ook dat opgeven. Tijdens het laatste half jaar van zijn leven gingen z’n kinderen zijn uitvaart voorbereiden. De accordeon kwam meteen ter sprake en bij het bespreken van de rouwkaart bleek de accordeon een passend beeld. Voor de afscheidsceremonie werd een accordeonist gevraagd. Prachtige liedjes die meneer vroeger ook zelf speelde klonken tijdens de ceremonie.

Nadien op weg naar het natuurgraf werd de accordeon begeleid door vogelgekwetter.

(Foto gemaakt door Wanda van Houts, afscheidsfotografe)